Er zijn een paar redenen waarom ik een periode niet duik. Als ik met zo’n kleine 40 graden koorts op bed lig (tenzij het water erg koud is, dan koel ik tenminste af) en tijdens het WK voetbal. Niet dat ik nu zo een voetbal-fanaat ben, maar meer omdat er in die periode geen buddy te vinden is die onder water wil gaan. ’s Avonds duiken kan niet aangezien er dan om 20:30 al gevoetbald wordt. ’s Middags duiken lukt ook niet omdat dan de wedstrijd net afgelopen is en dus tijd voor een biertje. Geen B***ria natuurlijk want dan zou je wel eens per ongeluk reclame kunnen maken.
Dus in plaats van te duiken ga ik met mijn snorkel naar wat vrienden toe waarbij ik de snorkel behendig nuttig maak door te gebruik als rietje of als haakje om de schaal met zoutjes naar me toe te halen.
Uiteraard moet je al ruim van tevoren aanwezig zijn, want eerst moet de voorbeschouwing bekeken worden, dan de wedstrijd, dan de nabeschouwing, dan de hoogtepunten, gevolgd door een samenvatting en de samenvatting van de nabeschouwing. Wel een avondvullend programma, maar om nou achteraf te bespreken waarom het wel of niet 0-0 gebleven is? Ik bespreek liever de reden waarom die snoek nu wel of niet dat baarsje te pakken nam.
Helaas, ook ik moet mij schikken aan de oranjekoorts, en ik moet toegeven, naar mate het toernooi vordert ga ik me ook stukje bij beetje meer in het oranje hullen. Groot voordeel dat ook Ivoorkust oranjesupporters heeft, want zo zat ik afgelopen zondag niet helemaal voor aap. Mijn auto is ondertussen versiert met juichbandjes, beessies, pletterpetten, dames in Dutch Dresses en natuurlijk al die gadgets die zich de afgelopen jaren achter de voorstoel hebben opgehoopt, leeuwtjes, t-shirts, wuppies, brulshirts en weet-ik-al-niet-meer.
Ik vrees dat als Nederland de finale haalt, dat ik dan bij het volgende EK of WK mijn fles oranje moet spuiten en dat ik met pletterpet en al het water in zal moeten gaan om nog kans te krijgen dat er iemand mee gaat. In ieder geval, tot aan de finale zal het duiken wel wat minder zijn maar zo gauw de alcohol uitgewerkt is ga ik dat wel weer inhalen.
zondag 20 juni 2010
zaterdag 3 april 2010
Het is lente!
's Ochtends word ik weer wakker van het fluiten van de vogels, de klok is weer op de zomertijd ingesteld en het is weer licht als ik naar kantoor ga. Het zijn de onmiskenbare tekenen dat het weer voorjaar is en daarbij komt dan uiteraard ook de onvermijdelijke voorjaarsschoonmaak. Ik begin bij de belangrijkste dingen, nieuwe lucht in mijn flessen, duikuitrusting laten luchten en mijn vinnen afstellen zodat ik er weer met mijn duikschoenen in kan in plaats van met mijn moonboots.
Dan is het huis aan de beurt. Vlug even een doekje overal doorheen en wat ramen tegen elkaar openzetten in de hoop dat het meeste stof wel weggeblazen zal worden. Hoe eerder het huis klaar is, hoe eerder ik weer aan de waterkant kan staan.
Het eerstvolgende weekeinde pakte ik in alle vroegte dus mijn duikspullen in de auto, zette twee potten verse koffie (één voor en één na de duik) en ging onderweg naar de duikstek. Dat het voorjaar ook een ander gezicht kent is dan wel te merken. Er hangt een wolkenlaag waardoor het nog niet echt licht is, het regent en bij mijn favoriete duikstek hebben ze besloten om nog even een zandzuiger neer te leggen waardoor waarschijnlijk het zicht ook onder water wel minder zal zijn.
Toch, vol goede moed parkeer ik de auto en open de eerste pot koffie terwijl ik wacht op mijn buddy. Tegen de tijd dat mijn buddy aankomt valt de regen met bakken uit de hemel zodat we vanaf de parkeerplaats de waterkant niet eens kunnen zien. We besluiten toch om ons om te kleden en het water in te gaan. Nog voordat ik mijn achterklep open heb ben ik al door- en doornat van de regen. Nu ja, nat ben ik toch al, dus een duik kan er ook wel bij. Geen reden dus om te stoppen.
De duik was inderdaad zoals ik verwachtte, weinig zich en, nog geen vis te bekennen. En koud.... Blijkbaar had de afgelopen winter zijn sporen nagelaten want het water voelde aan alsof het elk moment kon gaan bevriezen. Een blik op mijn computer vertelde mij dan ook dat het water bovenin net zo koud was als onderin, 4° C.
Na de duik regende het nog steeds en kwam ik er achter dat ik vergeten was mijn droge kleding mee te nemen. Dat krijg je als je een droogpak gewend bent geraakt en geen rekening houdt met mogelijke regen. Rillend stap ik dus in de koude natte kleding en drink ik met mijn buddy de tweede kan koffie leeg. We besluiten dat het nog net te vroeg in het jaar is om te gaan duiken en richten ons navigatiesysteem op 'Thuis'.
Thuis gekomen hang ik mijn spullen weer in de garage en zoek mijn bed weer op. Tijd voor een verlengde winterslaap. Maak mij maar wakker als het zomer is.
woensdag 31 maart 2010
Duikvaker of Duik-minder-vaker?
Onlangs was het weer tijd voor de duikvaker. Ik had dus mijn wandelschoenen onder het stof vandaan gehaald en mijn extra grote rugzak tevoorschijn gehaald. Onder uit de kast haalde ik mijn kleine honkbalknuppel. Je moet immers voorbereid zijn om de lange wandeltocht tussen alle stands te maken, alle folders met nieuwtjes, reislocaties en weet-ik-al-niet-meer aan spullen. De honkbalknuppel zou ongetwijfeld van pas komen als ik me snel een weg wilde banen tussen al die drommen van duikers die daar ongetwijfeld te vinden zouden zijn.
De verbazing moet dan ook van mijn gezicht af te lezen zijn geweest toen we aankwamen in Utrecht. We konden in een keer doorrijden naar de parkeerplaatsen en we waren niet eens genoodzaakt om ergens achteraf op de parkeerplaats onze auto neer te zetten. Ongetwijfeld gedreven door de hoge brandstofprijs waren de duikers met 4 man in de auto gaan zitten (iets dat normaal niet kan met al die duikspullen), dus binnen zou het wel als vanouds zijn.
Binnengekomen was er een kleine rij voor de toegangscontrole, maar daarna strekte het walhalla voor ons uit. De duikvaker had meer ruimte in beslag genomen dan vorig jaar waardoor er meer stands konden staan……. Echter…. Er stonden niet meer stands. De stands stonden alleen wat verder van elkaar af waardoor je helemaal geen last had van andere duikers. Je kon gewoon van stand naar stand lopen, even blijven praten of dingen bekijken zonder dat je weggeduwd werd. Een verademing alsof je een octopus aangereikt kreeg nadat je twee minuten zonder lucht hebt gezeten. Er waren niet zo veel noviteiten. Blijkbaar is het een noviteit dat een duikcomputer verbeterd is (nu MET ingebouwd kompas!), een duikbril waarvan je de glazen zelf kunt vervangen door andere glazen en een apparaatje waarmee je kan testen of het onderwaterhuis van je camera goed dicht zit. Op zich een leuke gadget, nu alleen nog een apparaatje om te testen of je het dopje achteraf weer goed op je behuizing hebt gedraaid.
Echt druk was het bij de stand waar de duikreis, handdoek, sweater en t-shirt verloot zou worden. Eerst het T-shirt. Er werd een naam uit de doos gehaald en…. die was niet aanwezig. Dan maar een nieuwe naam……. Ook niet aanwezig. De derde naam had meer geluk. Daarna was het de handdoek. Die had slechts twee namen nodig. Dat was dus snel afgehandeld. Vervolgens werd de sweater aangeprezen door een jongen die overduidelijk wel eens gehoord had dat de temperatuur onder de 35 graden celsius kon komen, maar dat nooit zelf ondervonden had tot hij in Nederland aankwam. Hij wilde dus eigenlijk de sweater niet afstaan, maar helaas. Ook die werd met succes weggegeven.
Toen kwam de grote prijs. De verzorgde duikreis naar Egypte. In tegenstelling tot de voorgaande prijzen had deze prijs geen meervoudige trekkingen nodig om verloot te worden.
Mocht iemand het aan je vragen, ik heet voortaan Marcel en heb de verzorgde reis naar Egypte gewonnen op de duikvaker. Wil de echte Marcel gewoon blijven zitten? Ja? Dank je.
De verbazing moet dan ook van mijn gezicht af te lezen zijn geweest toen we aankwamen in Utrecht. We konden in een keer doorrijden naar de parkeerplaatsen en we waren niet eens genoodzaakt om ergens achteraf op de parkeerplaats onze auto neer te zetten. Ongetwijfeld gedreven door de hoge brandstofprijs waren de duikers met 4 man in de auto gaan zitten (iets dat normaal niet kan met al die duikspullen), dus binnen zou het wel als vanouds zijn.
Binnengekomen was er een kleine rij voor de toegangscontrole, maar daarna strekte het walhalla voor ons uit. De duikvaker had meer ruimte in beslag genomen dan vorig jaar waardoor er meer stands konden staan……. Echter…. Er stonden niet meer stands. De stands stonden alleen wat verder van elkaar af waardoor je helemaal geen last had van andere duikers. Je kon gewoon van stand naar stand lopen, even blijven praten of dingen bekijken zonder dat je weggeduwd werd. Een verademing alsof je een octopus aangereikt kreeg nadat je twee minuten zonder lucht hebt gezeten. Er waren niet zo veel noviteiten. Blijkbaar is het een noviteit dat een duikcomputer verbeterd is (nu MET ingebouwd kompas!), een duikbril waarvan je de glazen zelf kunt vervangen door andere glazen en een apparaatje waarmee je kan testen of het onderwaterhuis van je camera goed dicht zit. Op zich een leuke gadget, nu alleen nog een apparaatje om te testen of je het dopje achteraf weer goed op je behuizing hebt gedraaid.
Echt druk was het bij de stand waar de duikreis, handdoek, sweater en t-shirt verloot zou worden. Eerst het T-shirt. Er werd een naam uit de doos gehaald en…. die was niet aanwezig. Dan maar een nieuwe naam……. Ook niet aanwezig. De derde naam had meer geluk. Daarna was het de handdoek. Die had slechts twee namen nodig. Dat was dus snel afgehandeld. Vervolgens werd de sweater aangeprezen door een jongen die overduidelijk wel eens gehoord had dat de temperatuur onder de 35 graden celsius kon komen, maar dat nooit zelf ondervonden had tot hij in Nederland aankwam. Hij wilde dus eigenlijk de sweater niet afstaan, maar helaas. Ook die werd met succes weggegeven.
Toen kwam de grote prijs. De verzorgde duikreis naar Egypte. In tegenstelling tot de voorgaande prijzen had deze prijs geen meervoudige trekkingen nodig om verloot te worden.
Mocht iemand het aan je vragen, ik heet voortaan Marcel en heb de verzorgde reis naar Egypte gewonnen op de duikvaker. Wil de echte Marcel gewoon blijven zitten? Ja? Dank je.
Duiken met vleugels
Jullie weten ondertussen al dat ik niet zo een alcoholgebruiker ben. In plaats van de alcoholroes prefereer ik de roes van de stikstofnarcose. Dat veilige gedoe van lekker thuis een biertje pakken kan toch niet op van het bedwelmd raken met 30 meter water boven je. Een niet te onderschatten neven-effect is de reactie van je buddy als je op die diepte voor de grap je BCD uit doet en vrolijk aan de (toch al niet overvloedige) luchtvoorraad van je buddy gaat hangen.
Er komt echter een moment waarop je de leeftijd krijgt waarbij je niet meer zo nodig voor die kick hoeft te gaan, en als je buddy al een extra fles meeneemt omdat hij weet wat je gaat doen, dan is al snel de lol er vanaf.
Toen ik op de radio hoorde dat vleugeltjes je meer zekerheid bieden ben ik ook eens gaan kijken hoe dat in de duikwereld zit. Omdat in de duikwereld al snel engelse termen gebruikt worden, ben ik in het woorden boek gedoken om de vertaling van ‘vleugeltjes’ op te zoeken. Als vertaling zag ik staan ‘Wings’. Er ging bij mij gelijk een (led)lampje branden. Wings, daar had ik wel eens wat van gehoord. Dat waren van die jackets die toch geen jackets waren, toch?
Ik dus naar de duikwinkel om de hoek om zo’n wing uit te proberen, en nadat ze mij in een harnas gehesen hadden (niet zo een ouderwetse van metaal, maar een nieuwerwetse die volgens mij niet genoeg bescherming zou bieden tegen een pen, laat staan tegen een zwaard) ben ik het water in gedoken.
Nadat ik teruggegaan was om ook mijn masker, vinnen, fles en automaat op te halen ben ik aan de duik begonnen. Het is alsof er een nieuwe duikwereld open ging. Armen waren vrij om te bewegen en toch had ik genoeg drijfvermogen.
Nu weet ik hoe engeltjes zich voelen, duiken met vleugeltjes is hemels!
Er komt echter een moment waarop je de leeftijd krijgt waarbij je niet meer zo nodig voor die kick hoeft te gaan, en als je buddy al een extra fles meeneemt omdat hij weet wat je gaat doen, dan is al snel de lol er vanaf.
Toen ik op de radio hoorde dat vleugeltjes je meer zekerheid bieden ben ik ook eens gaan kijken hoe dat in de duikwereld zit. Omdat in de duikwereld al snel engelse termen gebruikt worden, ben ik in het woorden boek gedoken om de vertaling van ‘vleugeltjes’ op te zoeken. Als vertaling zag ik staan ‘Wings’. Er ging bij mij gelijk een (led)lampje branden. Wings, daar had ik wel eens wat van gehoord. Dat waren van die jackets die toch geen jackets waren, toch?
Ik dus naar de duikwinkel om de hoek om zo’n wing uit te proberen, en nadat ze mij in een harnas gehesen hadden (niet zo een ouderwetse van metaal, maar een nieuwerwetse die volgens mij niet genoeg bescherming zou bieden tegen een pen, laat staan tegen een zwaard) ben ik het water in gedoken.
Nadat ik teruggegaan was om ook mijn masker, vinnen, fles en automaat op te halen ben ik aan de duik begonnen. Het is alsof er een nieuwe duikwereld open ging. Armen waren vrij om te bewegen en toch had ik genoeg drijfvermogen.
Nu weet ik hoe engeltjes zich voelen, duiken met vleugeltjes is hemels!
Kerst (3)
Het is weer zover, de redactie van de NADO heeft gepland dat er weer een uitgave moet komen en dus wordt mij opgedragen om weer in de pen te klimmen voor een nieuwe column. Ik zit dus achter mijn computer te bedenken waar ik over ga schrijven. Een glaasje wijn er bij, vuurtje brandend in de open haard. Je merkt het, ik ben al helemaal klaar voor de komende feestdagen.
Mijn duikspullen liggen ook klaar voor de ijsduik. Steevast komt er tweede kerstdag iemand naar mij toe om te vragen of ik zijn/haar kerstboom eens op wil duiken omdat die tijdens een uit de hand gelopen feestje in het water beland is…… verzwaard met wat extra beton…… op zo’n 20 meter diepte. Ik vraag maar nooit hoe dat ding daar terecht gekomen is, want meestal krijg ik toch geen samenhangend antwoord.
Verrassend is wel vaak de staat van de boom die ik opduik. Ik heb in het verleden al meegemaakt dat de boom compleet verbrand was (logische reactie om hem dan in het water te gooien om het vuur te blussen, waarom ik hem op moest duiken is mij nog steeds en raadsel), een andere keer had iemand een flinke poging gedaan om de boom te wurgen met de sjaal van ome Dirk (wat in ieder geval beter is dan dat ik ome Dirk zelf op moest duiken).
Meestal gaat het niet eens om de boom zelf, maar om dat speciale prulletje dat van een oma van de neef van de broer van het vroegere vriendje is geweest. Compleet verwaterd wordt die dan boven gebracht (het prulletje dan, niet de oma van de neef van de broer van het vroegere vriendje) en krijg ik een flesje wijn dat nog over is toegeschoven als dank. Telkens weer beloof ik dan dat ik de fles mee zal nemen tijdens de Nieuwjaarsborrel van de buurt, wat er op neer komt dat ik elke keer op de dag zelf een flesje bij moet gaan halen. Om de een of andere reden gaat de inhoud van de fles nooit zo lang mee. Ik vind het zonde als deze bederft, dus meestal is de fles al leeg voordat ik thuis ben. Als het een bedenkelijke kwaliteit was, dan kan ik thuis de smaak wegspoelen met een andere fles wijn, en als de wijn wel goed was, dan kan ik thuis nog een flesje open maken om dat te vieren.
Afijn, het is nog geen kerst, dus ik kan nog even doorgaan aan mijn toetsenbord om jullie te vervelen met mijn proza, hoewel…… Volgens mij zie ik de buren al richting het water lopen met hun kerstboom. Ik ga de lege wijnfles vast naar de garage brengen en ga mijn duikspullen vast aantrekken.
Prettige kerstdagen en maak geen duiken die ik niet zou maken.
Mijn duikspullen liggen ook klaar voor de ijsduik. Steevast komt er tweede kerstdag iemand naar mij toe om te vragen of ik zijn/haar kerstboom eens op wil duiken omdat die tijdens een uit de hand gelopen feestje in het water beland is…… verzwaard met wat extra beton…… op zo’n 20 meter diepte. Ik vraag maar nooit hoe dat ding daar terecht gekomen is, want meestal krijg ik toch geen samenhangend antwoord.
Verrassend is wel vaak de staat van de boom die ik opduik. Ik heb in het verleden al meegemaakt dat de boom compleet verbrand was (logische reactie om hem dan in het water te gooien om het vuur te blussen, waarom ik hem op moest duiken is mij nog steeds en raadsel), een andere keer had iemand een flinke poging gedaan om de boom te wurgen met de sjaal van ome Dirk (wat in ieder geval beter is dan dat ik ome Dirk zelf op moest duiken).
Meestal gaat het niet eens om de boom zelf, maar om dat speciale prulletje dat van een oma van de neef van de broer van het vroegere vriendje is geweest. Compleet verwaterd wordt die dan boven gebracht (het prulletje dan, niet de oma van de neef van de broer van het vroegere vriendje) en krijg ik een flesje wijn dat nog over is toegeschoven als dank. Telkens weer beloof ik dan dat ik de fles mee zal nemen tijdens de Nieuwjaarsborrel van de buurt, wat er op neer komt dat ik elke keer op de dag zelf een flesje bij moet gaan halen. Om de een of andere reden gaat de inhoud van de fles nooit zo lang mee. Ik vind het zonde als deze bederft, dus meestal is de fles al leeg voordat ik thuis ben. Als het een bedenkelijke kwaliteit was, dan kan ik thuis de smaak wegspoelen met een andere fles wijn, en als de wijn wel goed was, dan kan ik thuis nog een flesje open maken om dat te vieren.
Afijn, het is nog geen kerst, dus ik kan nog even doorgaan aan mijn toetsenbord om jullie te vervelen met mijn proza, hoewel…… Volgens mij zie ik de buren al richting het water lopen met hun kerstboom. Ik ga de lege wijnfles vast naar de garage brengen en ga mijn duikspullen vast aantrekken.
Prettige kerstdagen en maak geen duiken die ik niet zou maken.
It Giet Oan!
Met het dooien van het ijs ontdooid ook het bloed in mijn aderen. Nu er in de afgelopen wintermaanden mijn natuurlijke isolatie weer op peil is gebracht wordt het tijd om het lood uit de kast te halen en de vissen weer eens wakker te schudden.
Met andere woorden: tijd om te gaan duiken!
Hoewel ik de temperatuur (zowel boven als onder water) nog niet helemaal optimaal vind, zie ik er wel naar uit om me weer eens ontspannen onder water te begeven om te genieten van de rust aldaar. De gedachte aan de warme koffie (of thee) voor en na de duik geven me weer goede moed. Dat er wellicht ook iemand is die nog zijn overgebleven glühwein meeneemt en opwarmt boven een gaspitje (stille hint?) is dan natuurlijk mooi meegenomen. Gezellig muziekje er bij en een verdwaald appelflapje van oud-en-nieuw en misschien dat ik zelf de duik oversla en me gelijk in de apres-duik-activiteiten stort. Per slot van rekening is de vereniging meer dan alleen maar duiken. Je wilt toch ook wat sociale contacten, toch?
Daarnaast is de aankomende tweede zondag van de maand dé uitgelezen gelegenheid om je partner uit te laten slapen. Het is dan immers Valentijnsdag en als jij gaat duiken, dan kan je partner uitslapen en voor jou het ontbijt/de brunch klaar hebben als je terug komt. Ideale manier toch om de dag te beginnen?
Natuurlijk kan ik me voorstellen dat je juist op die dag zelf eens voor het ontbijt wilt/gaat zorgen. Dan blijven er gelukkig nog zeker 3 weekeinden in een maand over om voor duikjes te zorgen. Het is dus altijd mogelijk om dat duikje te maken.
Hoe dan ook, kom allemaal naar de waterkant want: IT GIET OAN!
Met andere woorden: tijd om te gaan duiken!
Hoewel ik de temperatuur (zowel boven als onder water) nog niet helemaal optimaal vind, zie ik er wel naar uit om me weer eens ontspannen onder water te begeven om te genieten van de rust aldaar. De gedachte aan de warme koffie (of thee) voor en na de duik geven me weer goede moed. Dat er wellicht ook iemand is die nog zijn overgebleven glühwein meeneemt en opwarmt boven een gaspitje (stille hint?) is dan natuurlijk mooi meegenomen. Gezellig muziekje er bij en een verdwaald appelflapje van oud-en-nieuw en misschien dat ik zelf de duik oversla en me gelijk in de apres-duik-activiteiten stort. Per slot van rekening is de vereniging meer dan alleen maar duiken. Je wilt toch ook wat sociale contacten, toch?
Daarnaast is de aankomende tweede zondag van de maand dé uitgelezen gelegenheid om je partner uit te laten slapen. Het is dan immers Valentijnsdag en als jij gaat duiken, dan kan je partner uitslapen en voor jou het ontbijt/de brunch klaar hebben als je terug komt. Ideale manier toch om de dag te beginnen?
Natuurlijk kan ik me voorstellen dat je juist op die dag zelf eens voor het ontbijt wilt/gaat zorgen. Dan blijven er gelukkig nog zeker 3 weekeinden in een maand over om voor duikjes te zorgen. Het is dus altijd mogelijk om dat duikje te maken.
Hoe dan ook, kom allemaal naar de waterkant want: IT GIET OAN!
30 jaar OSV Piranha
30 jaar OSV Piranha…..
Ik kon het eigenlijk niet geloven, OSV Piranha alweer 30 jaar jong. Dat betekent dat de vereniging opgericht is toen ik nog niet eens van duiken gehoord had (eigenlijk net pas had leren zwemmen). Ik heb dan ook pas de laatste 10 jaar meegemaakt van deze vereniging, maar in die tijd heb ik wel 10 Zeelandkampen langs zien komen, speurtochten, uitjes naar Belgie, jeugd-uitjes, zo’n 175 leden, meer dan 300 duiken behaald, 4 brevetten gehaald, een dozijn specialisaties en natuurlijk de nodige instructeurs, commissies en bestuursleden.
Tijd toch wel om even stil te staan bij dit feit. Goed, goed, ik hoor je al denken: “het is geen 25 of 50 jaar”, maar toch zal dit voor een redelijk deel van de leden betekenen dat de vereniging langer bestaat dan zij zelf doen en ditzelfde zal missschien zelfs al gelden voor de ouders van onze jeugdleden!
Als ik dit allemaal zo eens bekijk dan voel ik me wel in een keer weer een stuk ouder worden. Ik ben (en blijf) ouder dan de vereniging en daarmee kom ik steeds meer leden tegen die mij met ‘u’ en ‘meneer’ aanspreken. Gelukkig kan ik mij nog steeds scharen onder de jeugdigen van de vereniging en zijn er nog steeds leden die ouder zijn dan ik.
30 jaar OSV Piranha houdt ook in dat er mensen zijn die zich de afgelopen 30 jaar hebben in gezet voor de vereniging door duiken te organiseren, of uitjes, of bowlingavonden, of…… En veel van die mensen zijn ouder dan ik ben, mensen waartegen ik zelfs ‘u’ en ‘meneer’ (of ‘mevrouw’) zeg. En dan denk ik: “De jeugd heeft de toekomst, stuur ons met vervroegd pensioen!”
Helaas, de regering gooit roet in het eten en vindt dat we allemaal door moeten werken tot ver na ons 65e levensjaar. We blijven dus met z’n allen gewoon doorgaan en bereiden ons nu alvast voor op het volgende jubileum.
Op naar mijn pensioen, op naar de volgende 30 jaar!
Ik kon het eigenlijk niet geloven, OSV Piranha alweer 30 jaar jong. Dat betekent dat de vereniging opgericht is toen ik nog niet eens van duiken gehoord had (eigenlijk net pas had leren zwemmen). Ik heb dan ook pas de laatste 10 jaar meegemaakt van deze vereniging, maar in die tijd heb ik wel 10 Zeelandkampen langs zien komen, speurtochten, uitjes naar Belgie, jeugd-uitjes, zo’n 175 leden, meer dan 300 duiken behaald, 4 brevetten gehaald, een dozijn specialisaties en natuurlijk de nodige instructeurs, commissies en bestuursleden.
Tijd toch wel om even stil te staan bij dit feit. Goed, goed, ik hoor je al denken: “het is geen 25 of 50 jaar”, maar toch zal dit voor een redelijk deel van de leden betekenen dat de vereniging langer bestaat dan zij zelf doen en ditzelfde zal missschien zelfs al gelden voor de ouders van onze jeugdleden!
Als ik dit allemaal zo eens bekijk dan voel ik me wel in een keer weer een stuk ouder worden. Ik ben (en blijf) ouder dan de vereniging en daarmee kom ik steeds meer leden tegen die mij met ‘u’ en ‘meneer’ aanspreken. Gelukkig kan ik mij nog steeds scharen onder de jeugdigen van de vereniging en zijn er nog steeds leden die ouder zijn dan ik.
30 jaar OSV Piranha houdt ook in dat er mensen zijn die zich de afgelopen 30 jaar hebben in gezet voor de vereniging door duiken te organiseren, of uitjes, of bowlingavonden, of…… En veel van die mensen zijn ouder dan ik ben, mensen waartegen ik zelfs ‘u’ en ‘meneer’ (of ‘mevrouw’) zeg. En dan denk ik: “De jeugd heeft de toekomst, stuur ons met vervroegd pensioen!”
Helaas, de regering gooit roet in het eten en vindt dat we allemaal door moeten werken tot ver na ons 65e levensjaar. We blijven dus met z’n allen gewoon doorgaan en bereiden ons nu alvast voor op het volgende jubileum.
Op naar mijn pensioen, op naar de volgende 30 jaar!
Abonneren op:
Reacties (Atom)