Diepe duik

Iedere keer trap ik er weer in. Ieder jaar ga ik mee naar Egypte of een andere exotische locatie en ieder jaar maak ik dezelfde fout. Als de gids ons aan het begin van de reis verteld dat het niet mag, dat het bij wet verboden is, dat de verzekering ongeldig wordt en dat mijn pasje doorgeknipt zal worden, dan knik ik gehoorzaam en beloof dat ik mij aan de regels zal houden. Soms houd ik het twee duiken vol, soms houd ik het zelfs vol tot de laatste duikdag. Toch ga ik ieder jaar weer voor de bijl.


Is het de spanning? Is het gewoon de stikstofnarcose die bij mij blijkbaar al optreedt als ik op 3 meter ben? Is het de adrenaline die door mijn aderen raast? Of is het gewoon die smekende blik in de ogen van mijn buddy die graag wil maar het nog net wel zo onverantwoord vindt om het alleen te doen?

Het is niet eens zo dat ik het plan. Het komt ineens op tijdens de duik en als ik mijn buddy het gebaar zie maken, dan ga ik er achter aan, nog voordat mijn gedachte gevormd is dat ik het nu niet zou doen.

Ik heb het natuurlijk over de ‘diepe duiken’. Niet de duiken naar 15, 20 of zelfs 25 meter, maar de duiken die ons onder de 45 meter brengen. In Nederland begin ik er niet eens aan. Daar vindt ik 10 meter vaak al meer dan diep genoeg en ga ik bij hoge uitzondering wel eens naar 20 meter. In Nemo in Belgie wil ik dan nog wel naar 33 meter gaan, maar daar is het water dan ook 35 graden.

En waarom? Niet dat daar nu iets te zien is. Onderwater-biologie leert ons dat het meeste leven te vinden is in de bovenste regionen. Alle kleuren zijn te zien in de eerste 5 meter en onder de 10 meter moet je het al doen zonder rood en heb je in veel wateren alleen de kleur blauw over.

Dit keer weet ik het zeker. Ik ga dit jaar niet dieper dan 25 meter. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt. En niets kan me er van af brengen. Tenzij mijn buddy het vraagt natuurlijk….