Er zijn een paar redenen waarom ik een periode niet duik. Als ik met zo’n kleine 40 graden koorts op bed lig (tenzij het water erg koud is, dan koel ik tenminste af) en tijdens het WK voetbal. Niet dat ik nu zo een voetbal-fanaat ben, maar meer omdat er in die periode geen buddy te vinden is die onder water wil gaan. ’s Avonds duiken kan niet aangezien er dan om 20:30 al gevoetbald wordt. ’s Middags duiken lukt ook niet omdat dan de wedstrijd net afgelopen is en dus tijd voor een biertje. Geen B***ria natuurlijk want dan zou je wel eens per ongeluk reclame kunnen maken.
Dus in plaats van te duiken ga ik met mijn snorkel naar wat vrienden toe waarbij ik de snorkel behendig nuttig maak door te gebruik als rietje of als haakje om de schaal met zoutjes naar me toe te halen.
Uiteraard moet je al ruim van tevoren aanwezig zijn, want eerst moet de voorbeschouwing bekeken worden, dan de wedstrijd, dan de nabeschouwing, dan de hoogtepunten, gevolgd door een samenvatting en de samenvatting van de nabeschouwing. Wel een avondvullend programma, maar om nou achteraf te bespreken waarom het wel of niet 0-0 gebleven is? Ik bespreek liever de reden waarom die snoek nu wel of niet dat baarsje te pakken nam.
Helaas, ook ik moet mij schikken aan de oranjekoorts, en ik moet toegeven, naar mate het toernooi vordert ga ik me ook stukje bij beetje meer in het oranje hullen. Groot voordeel dat ook Ivoorkust oranjesupporters heeft, want zo zat ik afgelopen zondag niet helemaal voor aap. Mijn auto is ondertussen versiert met juichbandjes, beessies, pletterpetten, dames in Dutch Dresses en natuurlijk al die gadgets die zich de afgelopen jaren achter de voorstoel hebben opgehoopt, leeuwtjes, t-shirts, wuppies, brulshirts en weet-ik-al-niet-meer.
Ik vrees dat als Nederland de finale haalt, dat ik dan bij het volgende EK of WK mijn fles oranje moet spuiten en dat ik met pletterpet en al het water in zal moeten gaan om nog kans te krijgen dat er iemand mee gaat. In ieder geval, tot aan de finale zal het duiken wel wat minder zijn maar zo gauw de alcohol uitgewerkt is ga ik dat wel weer inhalen.
zondag 20 juni 2010
zaterdag 3 april 2010
Het is lente!
's Ochtends word ik weer wakker van het fluiten van de vogels, de klok is weer op de zomertijd ingesteld en het is weer licht als ik naar kantoor ga. Het zijn de onmiskenbare tekenen dat het weer voorjaar is en daarbij komt dan uiteraard ook de onvermijdelijke voorjaarsschoonmaak. Ik begin bij de belangrijkste dingen, nieuwe lucht in mijn flessen, duikuitrusting laten luchten en mijn vinnen afstellen zodat ik er weer met mijn duikschoenen in kan in plaats van met mijn moonboots.
Dan is het huis aan de beurt. Vlug even een doekje overal doorheen en wat ramen tegen elkaar openzetten in de hoop dat het meeste stof wel weggeblazen zal worden. Hoe eerder het huis klaar is, hoe eerder ik weer aan de waterkant kan staan.
Het eerstvolgende weekeinde pakte ik in alle vroegte dus mijn duikspullen in de auto, zette twee potten verse koffie (één voor en één na de duik) en ging onderweg naar de duikstek. Dat het voorjaar ook een ander gezicht kent is dan wel te merken. Er hangt een wolkenlaag waardoor het nog niet echt licht is, het regent en bij mijn favoriete duikstek hebben ze besloten om nog even een zandzuiger neer te leggen waardoor waarschijnlijk het zicht ook onder water wel minder zal zijn.
Toch, vol goede moed parkeer ik de auto en open de eerste pot koffie terwijl ik wacht op mijn buddy. Tegen de tijd dat mijn buddy aankomt valt de regen met bakken uit de hemel zodat we vanaf de parkeerplaats de waterkant niet eens kunnen zien. We besluiten toch om ons om te kleden en het water in te gaan. Nog voordat ik mijn achterklep open heb ben ik al door- en doornat van de regen. Nu ja, nat ben ik toch al, dus een duik kan er ook wel bij. Geen reden dus om te stoppen.
De duik was inderdaad zoals ik verwachtte, weinig zich en, nog geen vis te bekennen. En koud.... Blijkbaar had de afgelopen winter zijn sporen nagelaten want het water voelde aan alsof het elk moment kon gaan bevriezen. Een blik op mijn computer vertelde mij dan ook dat het water bovenin net zo koud was als onderin, 4° C.
Na de duik regende het nog steeds en kwam ik er achter dat ik vergeten was mijn droge kleding mee te nemen. Dat krijg je als je een droogpak gewend bent geraakt en geen rekening houdt met mogelijke regen. Rillend stap ik dus in de koude natte kleding en drink ik met mijn buddy de tweede kan koffie leeg. We besluiten dat het nog net te vroeg in het jaar is om te gaan duiken en richten ons navigatiesysteem op 'Thuis'.
Thuis gekomen hang ik mijn spullen weer in de garage en zoek mijn bed weer op. Tijd voor een verlengde winterslaap. Maak mij maar wakker als het zomer is.
woensdag 31 maart 2010
Duikvaker of Duik-minder-vaker?
Onlangs was het weer tijd voor de duikvaker. Ik had dus mijn wandelschoenen onder het stof vandaan gehaald en mijn extra grote rugzak tevoorschijn gehaald. Onder uit de kast haalde ik mijn kleine honkbalknuppel. Je moet immers voorbereid zijn om de lange wandeltocht tussen alle stands te maken, alle folders met nieuwtjes, reislocaties en weet-ik-al-niet-meer aan spullen. De honkbalknuppel zou ongetwijfeld van pas komen als ik me snel een weg wilde banen tussen al die drommen van duikers die daar ongetwijfeld te vinden zouden zijn.
De verbazing moet dan ook van mijn gezicht af te lezen zijn geweest toen we aankwamen in Utrecht. We konden in een keer doorrijden naar de parkeerplaatsen en we waren niet eens genoodzaakt om ergens achteraf op de parkeerplaats onze auto neer te zetten. Ongetwijfeld gedreven door de hoge brandstofprijs waren de duikers met 4 man in de auto gaan zitten (iets dat normaal niet kan met al die duikspullen), dus binnen zou het wel als vanouds zijn.
Binnengekomen was er een kleine rij voor de toegangscontrole, maar daarna strekte het walhalla voor ons uit. De duikvaker had meer ruimte in beslag genomen dan vorig jaar waardoor er meer stands konden staan……. Echter…. Er stonden niet meer stands. De stands stonden alleen wat verder van elkaar af waardoor je helemaal geen last had van andere duikers. Je kon gewoon van stand naar stand lopen, even blijven praten of dingen bekijken zonder dat je weggeduwd werd. Een verademing alsof je een octopus aangereikt kreeg nadat je twee minuten zonder lucht hebt gezeten. Er waren niet zo veel noviteiten. Blijkbaar is het een noviteit dat een duikcomputer verbeterd is (nu MET ingebouwd kompas!), een duikbril waarvan je de glazen zelf kunt vervangen door andere glazen en een apparaatje waarmee je kan testen of het onderwaterhuis van je camera goed dicht zit. Op zich een leuke gadget, nu alleen nog een apparaatje om te testen of je het dopje achteraf weer goed op je behuizing hebt gedraaid.
Echt druk was het bij de stand waar de duikreis, handdoek, sweater en t-shirt verloot zou worden. Eerst het T-shirt. Er werd een naam uit de doos gehaald en…. die was niet aanwezig. Dan maar een nieuwe naam……. Ook niet aanwezig. De derde naam had meer geluk. Daarna was het de handdoek. Die had slechts twee namen nodig. Dat was dus snel afgehandeld. Vervolgens werd de sweater aangeprezen door een jongen die overduidelijk wel eens gehoord had dat de temperatuur onder de 35 graden celsius kon komen, maar dat nooit zelf ondervonden had tot hij in Nederland aankwam. Hij wilde dus eigenlijk de sweater niet afstaan, maar helaas. Ook die werd met succes weggegeven.
Toen kwam de grote prijs. De verzorgde duikreis naar Egypte. In tegenstelling tot de voorgaande prijzen had deze prijs geen meervoudige trekkingen nodig om verloot te worden.
Mocht iemand het aan je vragen, ik heet voortaan Marcel en heb de verzorgde reis naar Egypte gewonnen op de duikvaker. Wil de echte Marcel gewoon blijven zitten? Ja? Dank je.
De verbazing moet dan ook van mijn gezicht af te lezen zijn geweest toen we aankwamen in Utrecht. We konden in een keer doorrijden naar de parkeerplaatsen en we waren niet eens genoodzaakt om ergens achteraf op de parkeerplaats onze auto neer te zetten. Ongetwijfeld gedreven door de hoge brandstofprijs waren de duikers met 4 man in de auto gaan zitten (iets dat normaal niet kan met al die duikspullen), dus binnen zou het wel als vanouds zijn.
Binnengekomen was er een kleine rij voor de toegangscontrole, maar daarna strekte het walhalla voor ons uit. De duikvaker had meer ruimte in beslag genomen dan vorig jaar waardoor er meer stands konden staan……. Echter…. Er stonden niet meer stands. De stands stonden alleen wat verder van elkaar af waardoor je helemaal geen last had van andere duikers. Je kon gewoon van stand naar stand lopen, even blijven praten of dingen bekijken zonder dat je weggeduwd werd. Een verademing alsof je een octopus aangereikt kreeg nadat je twee minuten zonder lucht hebt gezeten. Er waren niet zo veel noviteiten. Blijkbaar is het een noviteit dat een duikcomputer verbeterd is (nu MET ingebouwd kompas!), een duikbril waarvan je de glazen zelf kunt vervangen door andere glazen en een apparaatje waarmee je kan testen of het onderwaterhuis van je camera goed dicht zit. Op zich een leuke gadget, nu alleen nog een apparaatje om te testen of je het dopje achteraf weer goed op je behuizing hebt gedraaid.
Echt druk was het bij de stand waar de duikreis, handdoek, sweater en t-shirt verloot zou worden. Eerst het T-shirt. Er werd een naam uit de doos gehaald en…. die was niet aanwezig. Dan maar een nieuwe naam……. Ook niet aanwezig. De derde naam had meer geluk. Daarna was het de handdoek. Die had slechts twee namen nodig. Dat was dus snel afgehandeld. Vervolgens werd de sweater aangeprezen door een jongen die overduidelijk wel eens gehoord had dat de temperatuur onder de 35 graden celsius kon komen, maar dat nooit zelf ondervonden had tot hij in Nederland aankwam. Hij wilde dus eigenlijk de sweater niet afstaan, maar helaas. Ook die werd met succes weggegeven.
Toen kwam de grote prijs. De verzorgde duikreis naar Egypte. In tegenstelling tot de voorgaande prijzen had deze prijs geen meervoudige trekkingen nodig om verloot te worden.
Mocht iemand het aan je vragen, ik heet voortaan Marcel en heb de verzorgde reis naar Egypte gewonnen op de duikvaker. Wil de echte Marcel gewoon blijven zitten? Ja? Dank je.
Duiken met vleugels
Jullie weten ondertussen al dat ik niet zo een alcoholgebruiker ben. In plaats van de alcoholroes prefereer ik de roes van de stikstofnarcose. Dat veilige gedoe van lekker thuis een biertje pakken kan toch niet op van het bedwelmd raken met 30 meter water boven je. Een niet te onderschatten neven-effect is de reactie van je buddy als je op die diepte voor de grap je BCD uit doet en vrolijk aan de (toch al niet overvloedige) luchtvoorraad van je buddy gaat hangen.
Er komt echter een moment waarop je de leeftijd krijgt waarbij je niet meer zo nodig voor die kick hoeft te gaan, en als je buddy al een extra fles meeneemt omdat hij weet wat je gaat doen, dan is al snel de lol er vanaf.
Toen ik op de radio hoorde dat vleugeltjes je meer zekerheid bieden ben ik ook eens gaan kijken hoe dat in de duikwereld zit. Omdat in de duikwereld al snel engelse termen gebruikt worden, ben ik in het woorden boek gedoken om de vertaling van ‘vleugeltjes’ op te zoeken. Als vertaling zag ik staan ‘Wings’. Er ging bij mij gelijk een (led)lampje branden. Wings, daar had ik wel eens wat van gehoord. Dat waren van die jackets die toch geen jackets waren, toch?
Ik dus naar de duikwinkel om de hoek om zo’n wing uit te proberen, en nadat ze mij in een harnas gehesen hadden (niet zo een ouderwetse van metaal, maar een nieuwerwetse die volgens mij niet genoeg bescherming zou bieden tegen een pen, laat staan tegen een zwaard) ben ik het water in gedoken.
Nadat ik teruggegaan was om ook mijn masker, vinnen, fles en automaat op te halen ben ik aan de duik begonnen. Het is alsof er een nieuwe duikwereld open ging. Armen waren vrij om te bewegen en toch had ik genoeg drijfvermogen.
Nu weet ik hoe engeltjes zich voelen, duiken met vleugeltjes is hemels!
Er komt echter een moment waarop je de leeftijd krijgt waarbij je niet meer zo nodig voor die kick hoeft te gaan, en als je buddy al een extra fles meeneemt omdat hij weet wat je gaat doen, dan is al snel de lol er vanaf.
Toen ik op de radio hoorde dat vleugeltjes je meer zekerheid bieden ben ik ook eens gaan kijken hoe dat in de duikwereld zit. Omdat in de duikwereld al snel engelse termen gebruikt worden, ben ik in het woorden boek gedoken om de vertaling van ‘vleugeltjes’ op te zoeken. Als vertaling zag ik staan ‘Wings’. Er ging bij mij gelijk een (led)lampje branden. Wings, daar had ik wel eens wat van gehoord. Dat waren van die jackets die toch geen jackets waren, toch?
Ik dus naar de duikwinkel om de hoek om zo’n wing uit te proberen, en nadat ze mij in een harnas gehesen hadden (niet zo een ouderwetse van metaal, maar een nieuwerwetse die volgens mij niet genoeg bescherming zou bieden tegen een pen, laat staan tegen een zwaard) ben ik het water in gedoken.
Nadat ik teruggegaan was om ook mijn masker, vinnen, fles en automaat op te halen ben ik aan de duik begonnen. Het is alsof er een nieuwe duikwereld open ging. Armen waren vrij om te bewegen en toch had ik genoeg drijfvermogen.
Nu weet ik hoe engeltjes zich voelen, duiken met vleugeltjes is hemels!
Kerst (3)
Het is weer zover, de redactie van de NADO heeft gepland dat er weer een uitgave moet komen en dus wordt mij opgedragen om weer in de pen te klimmen voor een nieuwe column. Ik zit dus achter mijn computer te bedenken waar ik over ga schrijven. Een glaasje wijn er bij, vuurtje brandend in de open haard. Je merkt het, ik ben al helemaal klaar voor de komende feestdagen.
Mijn duikspullen liggen ook klaar voor de ijsduik. Steevast komt er tweede kerstdag iemand naar mij toe om te vragen of ik zijn/haar kerstboom eens op wil duiken omdat die tijdens een uit de hand gelopen feestje in het water beland is…… verzwaard met wat extra beton…… op zo’n 20 meter diepte. Ik vraag maar nooit hoe dat ding daar terecht gekomen is, want meestal krijg ik toch geen samenhangend antwoord.
Verrassend is wel vaak de staat van de boom die ik opduik. Ik heb in het verleden al meegemaakt dat de boom compleet verbrand was (logische reactie om hem dan in het water te gooien om het vuur te blussen, waarom ik hem op moest duiken is mij nog steeds en raadsel), een andere keer had iemand een flinke poging gedaan om de boom te wurgen met de sjaal van ome Dirk (wat in ieder geval beter is dan dat ik ome Dirk zelf op moest duiken).
Meestal gaat het niet eens om de boom zelf, maar om dat speciale prulletje dat van een oma van de neef van de broer van het vroegere vriendje is geweest. Compleet verwaterd wordt die dan boven gebracht (het prulletje dan, niet de oma van de neef van de broer van het vroegere vriendje) en krijg ik een flesje wijn dat nog over is toegeschoven als dank. Telkens weer beloof ik dan dat ik de fles mee zal nemen tijdens de Nieuwjaarsborrel van de buurt, wat er op neer komt dat ik elke keer op de dag zelf een flesje bij moet gaan halen. Om de een of andere reden gaat de inhoud van de fles nooit zo lang mee. Ik vind het zonde als deze bederft, dus meestal is de fles al leeg voordat ik thuis ben. Als het een bedenkelijke kwaliteit was, dan kan ik thuis de smaak wegspoelen met een andere fles wijn, en als de wijn wel goed was, dan kan ik thuis nog een flesje open maken om dat te vieren.
Afijn, het is nog geen kerst, dus ik kan nog even doorgaan aan mijn toetsenbord om jullie te vervelen met mijn proza, hoewel…… Volgens mij zie ik de buren al richting het water lopen met hun kerstboom. Ik ga de lege wijnfles vast naar de garage brengen en ga mijn duikspullen vast aantrekken.
Prettige kerstdagen en maak geen duiken die ik niet zou maken.
Mijn duikspullen liggen ook klaar voor de ijsduik. Steevast komt er tweede kerstdag iemand naar mij toe om te vragen of ik zijn/haar kerstboom eens op wil duiken omdat die tijdens een uit de hand gelopen feestje in het water beland is…… verzwaard met wat extra beton…… op zo’n 20 meter diepte. Ik vraag maar nooit hoe dat ding daar terecht gekomen is, want meestal krijg ik toch geen samenhangend antwoord.
Verrassend is wel vaak de staat van de boom die ik opduik. Ik heb in het verleden al meegemaakt dat de boom compleet verbrand was (logische reactie om hem dan in het water te gooien om het vuur te blussen, waarom ik hem op moest duiken is mij nog steeds en raadsel), een andere keer had iemand een flinke poging gedaan om de boom te wurgen met de sjaal van ome Dirk (wat in ieder geval beter is dan dat ik ome Dirk zelf op moest duiken).
Meestal gaat het niet eens om de boom zelf, maar om dat speciale prulletje dat van een oma van de neef van de broer van het vroegere vriendje is geweest. Compleet verwaterd wordt die dan boven gebracht (het prulletje dan, niet de oma van de neef van de broer van het vroegere vriendje) en krijg ik een flesje wijn dat nog over is toegeschoven als dank. Telkens weer beloof ik dan dat ik de fles mee zal nemen tijdens de Nieuwjaarsborrel van de buurt, wat er op neer komt dat ik elke keer op de dag zelf een flesje bij moet gaan halen. Om de een of andere reden gaat de inhoud van de fles nooit zo lang mee. Ik vind het zonde als deze bederft, dus meestal is de fles al leeg voordat ik thuis ben. Als het een bedenkelijke kwaliteit was, dan kan ik thuis de smaak wegspoelen met een andere fles wijn, en als de wijn wel goed was, dan kan ik thuis nog een flesje open maken om dat te vieren.
Afijn, het is nog geen kerst, dus ik kan nog even doorgaan aan mijn toetsenbord om jullie te vervelen met mijn proza, hoewel…… Volgens mij zie ik de buren al richting het water lopen met hun kerstboom. Ik ga de lege wijnfles vast naar de garage brengen en ga mijn duikspullen vast aantrekken.
Prettige kerstdagen en maak geen duiken die ik niet zou maken.
It Giet Oan!
Met het dooien van het ijs ontdooid ook het bloed in mijn aderen. Nu er in de afgelopen wintermaanden mijn natuurlijke isolatie weer op peil is gebracht wordt het tijd om het lood uit de kast te halen en de vissen weer eens wakker te schudden.
Met andere woorden: tijd om te gaan duiken!
Hoewel ik de temperatuur (zowel boven als onder water) nog niet helemaal optimaal vind, zie ik er wel naar uit om me weer eens ontspannen onder water te begeven om te genieten van de rust aldaar. De gedachte aan de warme koffie (of thee) voor en na de duik geven me weer goede moed. Dat er wellicht ook iemand is die nog zijn overgebleven glühwein meeneemt en opwarmt boven een gaspitje (stille hint?) is dan natuurlijk mooi meegenomen. Gezellig muziekje er bij en een verdwaald appelflapje van oud-en-nieuw en misschien dat ik zelf de duik oversla en me gelijk in de apres-duik-activiteiten stort. Per slot van rekening is de vereniging meer dan alleen maar duiken. Je wilt toch ook wat sociale contacten, toch?
Daarnaast is de aankomende tweede zondag van de maand dé uitgelezen gelegenheid om je partner uit te laten slapen. Het is dan immers Valentijnsdag en als jij gaat duiken, dan kan je partner uitslapen en voor jou het ontbijt/de brunch klaar hebben als je terug komt. Ideale manier toch om de dag te beginnen?
Natuurlijk kan ik me voorstellen dat je juist op die dag zelf eens voor het ontbijt wilt/gaat zorgen. Dan blijven er gelukkig nog zeker 3 weekeinden in een maand over om voor duikjes te zorgen. Het is dus altijd mogelijk om dat duikje te maken.
Hoe dan ook, kom allemaal naar de waterkant want: IT GIET OAN!
Met andere woorden: tijd om te gaan duiken!
Hoewel ik de temperatuur (zowel boven als onder water) nog niet helemaal optimaal vind, zie ik er wel naar uit om me weer eens ontspannen onder water te begeven om te genieten van de rust aldaar. De gedachte aan de warme koffie (of thee) voor en na de duik geven me weer goede moed. Dat er wellicht ook iemand is die nog zijn overgebleven glühwein meeneemt en opwarmt boven een gaspitje (stille hint?) is dan natuurlijk mooi meegenomen. Gezellig muziekje er bij en een verdwaald appelflapje van oud-en-nieuw en misschien dat ik zelf de duik oversla en me gelijk in de apres-duik-activiteiten stort. Per slot van rekening is de vereniging meer dan alleen maar duiken. Je wilt toch ook wat sociale contacten, toch?
Daarnaast is de aankomende tweede zondag van de maand dé uitgelezen gelegenheid om je partner uit te laten slapen. Het is dan immers Valentijnsdag en als jij gaat duiken, dan kan je partner uitslapen en voor jou het ontbijt/de brunch klaar hebben als je terug komt. Ideale manier toch om de dag te beginnen?
Natuurlijk kan ik me voorstellen dat je juist op die dag zelf eens voor het ontbijt wilt/gaat zorgen. Dan blijven er gelukkig nog zeker 3 weekeinden in een maand over om voor duikjes te zorgen. Het is dus altijd mogelijk om dat duikje te maken.
Hoe dan ook, kom allemaal naar de waterkant want: IT GIET OAN!
30 jaar OSV Piranha
30 jaar OSV Piranha…..
Ik kon het eigenlijk niet geloven, OSV Piranha alweer 30 jaar jong. Dat betekent dat de vereniging opgericht is toen ik nog niet eens van duiken gehoord had (eigenlijk net pas had leren zwemmen). Ik heb dan ook pas de laatste 10 jaar meegemaakt van deze vereniging, maar in die tijd heb ik wel 10 Zeelandkampen langs zien komen, speurtochten, uitjes naar Belgie, jeugd-uitjes, zo’n 175 leden, meer dan 300 duiken behaald, 4 brevetten gehaald, een dozijn specialisaties en natuurlijk de nodige instructeurs, commissies en bestuursleden.
Tijd toch wel om even stil te staan bij dit feit. Goed, goed, ik hoor je al denken: “het is geen 25 of 50 jaar”, maar toch zal dit voor een redelijk deel van de leden betekenen dat de vereniging langer bestaat dan zij zelf doen en ditzelfde zal missschien zelfs al gelden voor de ouders van onze jeugdleden!
Als ik dit allemaal zo eens bekijk dan voel ik me wel in een keer weer een stuk ouder worden. Ik ben (en blijf) ouder dan de vereniging en daarmee kom ik steeds meer leden tegen die mij met ‘u’ en ‘meneer’ aanspreken. Gelukkig kan ik mij nog steeds scharen onder de jeugdigen van de vereniging en zijn er nog steeds leden die ouder zijn dan ik.
30 jaar OSV Piranha houdt ook in dat er mensen zijn die zich de afgelopen 30 jaar hebben in gezet voor de vereniging door duiken te organiseren, of uitjes, of bowlingavonden, of…… En veel van die mensen zijn ouder dan ik ben, mensen waartegen ik zelfs ‘u’ en ‘meneer’ (of ‘mevrouw’) zeg. En dan denk ik: “De jeugd heeft de toekomst, stuur ons met vervroegd pensioen!”
Helaas, de regering gooit roet in het eten en vindt dat we allemaal door moeten werken tot ver na ons 65e levensjaar. We blijven dus met z’n allen gewoon doorgaan en bereiden ons nu alvast voor op het volgende jubileum.
Op naar mijn pensioen, op naar de volgende 30 jaar!
Ik kon het eigenlijk niet geloven, OSV Piranha alweer 30 jaar jong. Dat betekent dat de vereniging opgericht is toen ik nog niet eens van duiken gehoord had (eigenlijk net pas had leren zwemmen). Ik heb dan ook pas de laatste 10 jaar meegemaakt van deze vereniging, maar in die tijd heb ik wel 10 Zeelandkampen langs zien komen, speurtochten, uitjes naar Belgie, jeugd-uitjes, zo’n 175 leden, meer dan 300 duiken behaald, 4 brevetten gehaald, een dozijn specialisaties en natuurlijk de nodige instructeurs, commissies en bestuursleden.
Tijd toch wel om even stil te staan bij dit feit. Goed, goed, ik hoor je al denken: “het is geen 25 of 50 jaar”, maar toch zal dit voor een redelijk deel van de leden betekenen dat de vereniging langer bestaat dan zij zelf doen en ditzelfde zal missschien zelfs al gelden voor de ouders van onze jeugdleden!
Als ik dit allemaal zo eens bekijk dan voel ik me wel in een keer weer een stuk ouder worden. Ik ben (en blijf) ouder dan de vereniging en daarmee kom ik steeds meer leden tegen die mij met ‘u’ en ‘meneer’ aanspreken. Gelukkig kan ik mij nog steeds scharen onder de jeugdigen van de vereniging en zijn er nog steeds leden die ouder zijn dan ik.
30 jaar OSV Piranha houdt ook in dat er mensen zijn die zich de afgelopen 30 jaar hebben in gezet voor de vereniging door duiken te organiseren, of uitjes, of bowlingavonden, of…… En veel van die mensen zijn ouder dan ik ben, mensen waartegen ik zelfs ‘u’ en ‘meneer’ (of ‘mevrouw’) zeg. En dan denk ik: “De jeugd heeft de toekomst, stuur ons met vervroegd pensioen!”
Helaas, de regering gooit roet in het eten en vindt dat we allemaal door moeten werken tot ver na ons 65e levensjaar. We blijven dus met z’n allen gewoon doorgaan en bereiden ons nu alvast voor op het volgende jubileum.
Op naar mijn pensioen, op naar de volgende 30 jaar!
Innovatief duiken
De ontwikkelingen in de duikwereld staan niet stil. Dat werd me dit jaar weer eens duidelijk toen ik over een van de vele duikbeurzen liep die ik jaarlijks bezoek. Dit geval betrof een duitse beurs en ook hier lagen (net zoals bij de Duikvaker) de innovatieve gadgets voor het oprapen. Nu zag ik echter een item waar ik nog niet eens over gedcat had, laat staan dat ik bedacht zou hebben dat zoiets ooit zou gaan bestaan.
Nu ik er over nadenk is het natuurlijk niet meer dan logisch dat deze ontwikkeling in gang werd gezet. Zeker nu zo veel duikers zich over deze materie gaan buigen.
Ik heb het hier over het materiaal voor de Nitrox-duiker. De Nitrox-duiker is, zoals je waarschijnlijk wel weet, geen gewone duiker. Hij (of zij, er zijn immers ook vrouwen onder deze elitegroep) heeft een speciale fles nodig, het liefst een speciaal automaat en natuurlijk de speciale vulstations om te kunnen blijven ademen. Alles welbeschouwd is de Nitrox-duiker de electrische auto onder de duikers. Zijn tijd ver vooruit, maar wel gelimiteerd tot een bepaalde afstand (lees: diepte).
Maar, waar eliteduikers zijn is geld te verdienen en aan Nitrox-duikers nog meer dan aan de anderen.In Duitsland hadden ze dan ook vinnen te koop die, let op, geschikt zijn voor Nitrox.
Ogenblikkelijk vielen de schellen van mijn ogen en kwamen de plannen op mij af vliegen. Dit was een gat in de markt. Deze duiker wilde natuurlijk aan iedereen kenbaar maken dat hij (of zij) met Nitrox dook!
Vinnen, Bril, Snorkel, Duiklampen, Camarebehuizingen, Duikmessen, Tassen, ja zelfs Lood gaan we nu uitvoeren met het bekende groene randje zodat iedereen maar weet dat die duiker met Nitrox duikt. Ik denk zelfs aan een lijn van neopreen pakken waar een groene band om de hals gemonteerd is. Voor de Nitrox-duikleider is er zo een zelfde pak,maar dan ook met een groen bandje om de bovenarmen, en natuurlijk de map met groene ringband om de duiklijsten in op te slaan.
Groen wordt de kleur van de nieuwe eliteduiker, de creme de la creme, het neusje van de snoek.. euh.. zalm. Groen is niet voor niets de kleur van het A-label.
Oh ja , ik heb de octrooien al aangevraagd.
Nu ik er over nadenk is het natuurlijk niet meer dan logisch dat deze ontwikkeling in gang werd gezet. Zeker nu zo veel duikers zich over deze materie gaan buigen.
Ik heb het hier over het materiaal voor de Nitrox-duiker. De Nitrox-duiker is, zoals je waarschijnlijk wel weet, geen gewone duiker. Hij (of zij, er zijn immers ook vrouwen onder deze elitegroep) heeft een speciale fles nodig, het liefst een speciaal automaat en natuurlijk de speciale vulstations om te kunnen blijven ademen. Alles welbeschouwd is de Nitrox-duiker de electrische auto onder de duikers. Zijn tijd ver vooruit, maar wel gelimiteerd tot een bepaalde afstand (lees: diepte).
Maar, waar eliteduikers zijn is geld te verdienen en aan Nitrox-duikers nog meer dan aan de anderen.In Duitsland hadden ze dan ook vinnen te koop die, let op, geschikt zijn voor Nitrox.
Ogenblikkelijk vielen de schellen van mijn ogen en kwamen de plannen op mij af vliegen. Dit was een gat in de markt. Deze duiker wilde natuurlijk aan iedereen kenbaar maken dat hij (of zij) met Nitrox dook!
Vinnen, Bril, Snorkel, Duiklampen, Camarebehuizingen, Duikmessen, Tassen, ja zelfs Lood gaan we nu uitvoeren met het bekende groene randje zodat iedereen maar weet dat die duiker met Nitrox duikt. Ik denk zelfs aan een lijn van neopreen pakken waar een groene band om de hals gemonteerd is. Voor de Nitrox-duikleider is er zo een zelfde pak,maar dan ook met een groen bandje om de bovenarmen, en natuurlijk de map met groene ringband om de duiklijsten in op te slaan.
Groen wordt de kleur van de nieuwe eliteduiker, de creme de la creme, het neusje van de snoek.. euh.. zalm. Groen is niet voor niets de kleur van het A-label.
Oh ja , ik heb de octrooien al aangevraagd.
Kerst (2)
Ik had nog wel zo mijn best gedaan, maar blijkbaar vond Sinterklaas dat ik het nog beter had moeten doen. Van mijn lijstje die ik naar hem opgestuutrd had heb ik h-e-l-e-m-a-a-l niets gekregen. Oh, ik kreeg wel de andere dingetjes, zoals chocoladeletters en zo (al ben ik weer dat reisje naar Spanje misgelopen) maar voor het echte spul hoefde ik niet op te blijven. Zulke dure spullen had ik er niet eens opgezet, een nieuw stabjack, een andere duikcomputer, je weet wel, kleine spulletjes. Ik had nog gehoopt dat hij op de laatste dag nog even langs zou komen, maar nu hij het land weer uit is vrees ik dat mijn kans verkeken is.
Gelukkig dat de kerst er weer aan komt. Tijd voor de banketstaven, glaasjes wijn en vuurtje stoken in de open haard. Helaas dat onze open haard niet meer is dan de vuurkorf in de tuin, maar het gaat toch om het idee. Tijd ook weer om een kerstboom in huis te halen, de dozen met versierselen van de zolder te halen en het hele huis weer op te tuigen. Er kan dan wel een kredietcrisis zijn (iemand die een beetje van geld uitgeven houdt heeft elke maand wel een kredietcrisis, dus waar maken we ons zorgen over) deze maand gaat er niet onder lijden. We gaan gewoon wat vaker langs bij de familie onder het mom van ‘gezellig samen zijn’ en brengen zelfs de schoonfamilie een extra bezoekje. Scheelt toch weer een paar dagen eten, stookkosten en elektriciteit.
Kerst betekent ook dat die andere man met rode jas en witte baard (nee, niet de grote smurf) het land in komt, en dan heeft mijn verlanglijstje nog een extra kans. In plaats van worteltjes zetten we nu dus koekjes en melk neer. Ook zijn de schoenen bij de verwarming al vervangen door de kousen die gevuld kunnen worden. Zelfs in deze donkere maand zijn er dus allemaal lichtpuntjes.
Mocht het allemaal toch tegen zitten, dan hebben we altijd nog oud en nieuw. Hoewel het slechts betekent dat de aarde het weer een keertje rond de zon heeft gered, is het toch altijd een reden om met vrienden een drankje te pakken en te kijken naar het vuurwerk.
Je ziet, hoe je het ook beschouwd, er zijn altijd dingen om naar uit te kijken in deze periode.
Nu maar wachten op de eerste ijsduik zodat we met z’n allen in de sneeuw kunnen omkleden.
Prettige kerstdagen, een goed nieuwejaar en tot ziens op de nieuwjaarsduik en –borrel!
Gelukkig dat de kerst er weer aan komt. Tijd voor de banketstaven, glaasjes wijn en vuurtje stoken in de open haard. Helaas dat onze open haard niet meer is dan de vuurkorf in de tuin, maar het gaat toch om het idee. Tijd ook weer om een kerstboom in huis te halen, de dozen met versierselen van de zolder te halen en het hele huis weer op te tuigen. Er kan dan wel een kredietcrisis zijn (iemand die een beetje van geld uitgeven houdt heeft elke maand wel een kredietcrisis, dus waar maken we ons zorgen over) deze maand gaat er niet onder lijden. We gaan gewoon wat vaker langs bij de familie onder het mom van ‘gezellig samen zijn’ en brengen zelfs de schoonfamilie een extra bezoekje. Scheelt toch weer een paar dagen eten, stookkosten en elektriciteit.
Kerst betekent ook dat die andere man met rode jas en witte baard (nee, niet de grote smurf) het land in komt, en dan heeft mijn verlanglijstje nog een extra kans. In plaats van worteltjes zetten we nu dus koekjes en melk neer. Ook zijn de schoenen bij de verwarming al vervangen door de kousen die gevuld kunnen worden. Zelfs in deze donkere maand zijn er dus allemaal lichtpuntjes.
Mocht het allemaal toch tegen zitten, dan hebben we altijd nog oud en nieuw. Hoewel het slechts betekent dat de aarde het weer een keertje rond de zon heeft gered, is het toch altijd een reden om met vrienden een drankje te pakken en te kijken naar het vuurwerk.
Je ziet, hoe je het ook beschouwd, er zijn altijd dingen om naar uit te kijken in deze periode.
Nu maar wachten op de eerste ijsduik zodat we met z’n allen in de sneeuw kunnen omkleden.
Prettige kerstdagen, een goed nieuwejaar en tot ziens op de nieuwjaarsduik en –borrel!
Diepe duik
Iedere keer trap ik er weer in. Ieder jaar ga ik mee naar Egypte of een andere exotische locatie en ieder jaar maak ik dezelfde fout. Als de gids ons aan het begin van de reis verteld dat het niet mag, dat het bij wet verboden is, dat de verzekering ongeldig wordt en dat mijn pasje doorgeknipt zal worden, dan knik ik gehoorzaam en beloof dat ik mij aan de regels zal houden. Soms houd ik het twee duiken vol, soms houd ik het zelfs vol tot de laatste duikdag. Toch ga ik ieder jaar weer voor de bijl.
Is het de spanning? Is het gewoon de stikstofnarcose die bij mij blijkbaar al optreedt als ik op 3 meter ben? Is het de adrenaline die door mijn aderen raast? Of is het gewoon die smekende blik in de ogen van mijn buddy die graag wil maar het nog net wel zo onverantwoord vindt om het alleen te doen?
Het is niet eens zo dat ik het plan. Het komt ineens op tijdens de duik en als ik mijn buddy het gebaar zie maken, dan ga ik er achter aan, nog voordat mijn gedachte gevormd is dat ik het nu niet zou doen.
Ik heb het natuurlijk over de ‘diepe duiken’. Niet de duiken naar 15, 20 of zelfs 25 meter, maar de duiken die ons onder de 45 meter brengen. In Nederland begin ik er niet eens aan. Daar vindt ik 10 meter vaak al meer dan diep genoeg en ga ik bij hoge uitzondering wel eens naar 20 meter. In Nemo in Belgie wil ik dan nog wel naar 33 meter gaan, maar daar is het water dan ook 35 graden.
En waarom? Niet dat daar nu iets te zien is. Onderwater-biologie leert ons dat het meeste leven te vinden is in de bovenste regionen. Alle kleuren zijn te zien in de eerste 5 meter en onder de 10 meter moet je het al doen zonder rood en heb je in veel wateren alleen de kleur blauw over.
Dit keer weet ik het zeker. Ik ga dit jaar niet dieper dan 25 meter. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt. En niets kan me er van af brengen. Tenzij mijn buddy het vraagt natuurlijk….
Is het de spanning? Is het gewoon de stikstofnarcose die bij mij blijkbaar al optreedt als ik op 3 meter ben? Is het de adrenaline die door mijn aderen raast? Of is het gewoon die smekende blik in de ogen van mijn buddy die graag wil maar het nog net wel zo onverantwoord vindt om het alleen te doen?
Het is niet eens zo dat ik het plan. Het komt ineens op tijdens de duik en als ik mijn buddy het gebaar zie maken, dan ga ik er achter aan, nog voordat mijn gedachte gevormd is dat ik het nu niet zou doen.
Ik heb het natuurlijk over de ‘diepe duiken’. Niet de duiken naar 15, 20 of zelfs 25 meter, maar de duiken die ons onder de 45 meter brengen. In Nederland begin ik er niet eens aan. Daar vindt ik 10 meter vaak al meer dan diep genoeg en ga ik bij hoge uitzondering wel eens naar 20 meter. In Nemo in Belgie wil ik dan nog wel naar 33 meter gaan, maar daar is het water dan ook 35 graden.
En waarom? Niet dat daar nu iets te zien is. Onderwater-biologie leert ons dat het meeste leven te vinden is in de bovenste regionen. Alle kleuren zijn te zien in de eerste 5 meter en onder de 10 meter moet je het al doen zonder rood en heb je in veel wateren alleen de kleur blauw over.
Dit keer weet ik het zeker. Ik ga dit jaar niet dieper dan 25 meter. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt. En niets kan me er van af brengen. Tenzij mijn buddy het vraagt natuurlijk….
Kerst
Kerst komt er aan. Een tijd van rust en bezinning…… en van duiken in (ijs)koud water.
Ik ben nog van een oude garde en duik nog gewoon met een natpak. Zomers is dat ideaal, maar in de winter heeft dat toch duidelijk zijn nadelen. Ik begin het al koud te krijgen als ik mij aan de kant omkleed. Snel het pak aan om mij te beschermen tegen de gure wind en dan pas de rest van mijn set optuigen. Dan stappen we het water in. Het ijskoude water stroomt tergend langzaam mijn pak in zodat pas na twee minuten het water tot aan mijn kruis gestegen is (wat de eerste keer op zichzelf al een unieke ervaring oplevert). De laatste stukjes van mijn pak lopen pas vol als we onder gaan. Een ding weet ik zeker. ’s Zondagsochtends gaan duiken zorgt er gegarandeerd voor dat je klaarwakker bent als je het water uit komt,
Onder water is het stil. De vissen zijn diep weggedoken en dus onvindbaar. Het plantleven heeft zich ook aangepast zodat je blij mag zijn als je hier en daar een sprietje tegenkomt.
Na een minuut of 20 beginnen mijn vingers te tintelen en geef ik aan mijn buddy aan dat ik het koud begin te krijgen en dat we om moeten draaien. Mijn buddy, gekleed in een droogpak natuurlijk, vraagt of we nog een paar minuten door kunnen gaan en uiteraard zeg ik ‘oké’. Ik weet het, een ruggengraat als een natte krant, maar alles voor die extra momenten onder water. Wie weet dat net om de hoek die grote snoek nog ligt te wachten. Uiteraard is die snoek er niet en als we dan eindelijk aan de kant aankomen, weet men te melden dat ik toch ‘een wat blauwe kleur’ in mijn gezicht heb.
Nu begint het moeilijkste van de duik. De auto staat net verkeerd, dus de gure wind staat precies op mijn achterbak gericht en ik zou zweren dat er minder sneeuw lag toen ik het water in ging. Tegen de tijd ik het pak eindelijk van mij af heb kunnen stropen zijn mijn handen zo koud geworden dat ik nauwelijks in staat ben om mijn handdoek vast te houden, laat staan om mij aan te kleden.
Als het met veel worstelen is gelukt om mijzelf aan te kleden, staat de rest al geduldig te wachten met hun tweede of derde kop koffie. Nadat ik het laatste restje heb opgedronken, gaan we weer op weg. Op de weg terug heb ik moeite om mij aan de snelheid te houden, maar als ik wordt aangehouden ben ik er van overtuigd dat de justitie best begrijpt dat het moeilijk rijden is met bevroren voeten. Toch?
Prettige kerstdagen en veel bubbels voor het nieuwe jaar
Ik ben nog van een oude garde en duik nog gewoon met een natpak. Zomers is dat ideaal, maar in de winter heeft dat toch duidelijk zijn nadelen. Ik begin het al koud te krijgen als ik mij aan de kant omkleed. Snel het pak aan om mij te beschermen tegen de gure wind en dan pas de rest van mijn set optuigen. Dan stappen we het water in. Het ijskoude water stroomt tergend langzaam mijn pak in zodat pas na twee minuten het water tot aan mijn kruis gestegen is (wat de eerste keer op zichzelf al een unieke ervaring oplevert). De laatste stukjes van mijn pak lopen pas vol als we onder gaan. Een ding weet ik zeker. ’s Zondagsochtends gaan duiken zorgt er gegarandeerd voor dat je klaarwakker bent als je het water uit komt,
Onder water is het stil. De vissen zijn diep weggedoken en dus onvindbaar. Het plantleven heeft zich ook aangepast zodat je blij mag zijn als je hier en daar een sprietje tegenkomt.
Na een minuut of 20 beginnen mijn vingers te tintelen en geef ik aan mijn buddy aan dat ik het koud begin te krijgen en dat we om moeten draaien. Mijn buddy, gekleed in een droogpak natuurlijk, vraagt of we nog een paar minuten door kunnen gaan en uiteraard zeg ik ‘oké’. Ik weet het, een ruggengraat als een natte krant, maar alles voor die extra momenten onder water. Wie weet dat net om de hoek die grote snoek nog ligt te wachten. Uiteraard is die snoek er niet en als we dan eindelijk aan de kant aankomen, weet men te melden dat ik toch ‘een wat blauwe kleur’ in mijn gezicht heb.
Nu begint het moeilijkste van de duik. De auto staat net verkeerd, dus de gure wind staat precies op mijn achterbak gericht en ik zou zweren dat er minder sneeuw lag toen ik het water in ging. Tegen de tijd ik het pak eindelijk van mij af heb kunnen stropen zijn mijn handen zo koud geworden dat ik nauwelijks in staat ben om mijn handdoek vast te houden, laat staan om mij aan te kleden.
Als het met veel worstelen is gelukt om mijzelf aan te kleden, staat de rest al geduldig te wachten met hun tweede of derde kop koffie. Nadat ik het laatste restje heb opgedronken, gaan we weer op weg. Op de weg terug heb ik moeite om mij aan de snelheid te houden, maar als ik wordt aangehouden ben ik er van overtuigd dat de justitie best begrijpt dat het moeilijk rijden is met bevroren voeten. Toch?
Prettige kerstdagen en veel bubbels voor het nieuwe jaar
Turboduiken
Ik had altijd het idee dat turbotaal iets voor de generatie(s) na mij was en dat alleen de nieuwste generatie alles doet met afkortingen. Nu is deze generatie er wel een stuk beter in geworden dan ik volgens mij ooit geweest ben, maar in duikland kunnen we er ook wat van.
Als eerste zijn we natuurlijk niet gewoon duiker, maar zijn we SCUBA-duiker waarbij SCUBA natuurlijk staat voor Self Contained Underwater Breathin Apparatus. Maar daar houdt het niet mee op. Bij de theorie praten we al snel over DT (Duiktijd), DD (Duikduur), MDD (maximale duikdiepte), AT (afdaaltijd), OT (opstijgtijd), NT (nultijd), OI (oppervlakteinterval), HG (herhalingsgroep) en HF (herhalingsfactor). Met al deze gegevens kan je vervolgens je luchtverbruik per OVM (oppervlakte-minuut) berekenen. Dit zie je overal dan weer terug als je SAC (Surface Air Consumption) waarmee je kan berekenen of je je volgende duik wel gaat overleven. Vervolgens kijk je naar je apparatuur: HP voor High Pressure, oftewel ‘hoge druk’, LP voor Low Pressure oftewel ‘lage druk’ (niet verwarren met die vinyl platen waarmee we muziek konden luisteren voor het ontstaan van de CD (Compact Disc) en DVD (Digital Video Disc) en de nog nieuwere apparaatjes) en MD voor middendruk.
Ga je je na je 1* nog wat verder bekwamen, dan kom je in aanraking met de getijden en de bijbehorende HW (hoog water) en LW (laag water). Specialties zorgen voor nog meer afkortingen en zelfs afkortingen binnen afkortingen zoals EANx. EANx is een verzamelnaam is voor alle EAN-producten waarbij de x vervangen wordt door een percentagegetal. EAN betekend dan weer ‘Enriched Air Nitrox’ met Nitrox als afkorting voor Nitrogen/Oxygen (stikstof/zuurstof). X geeft dan het percentage zuurstof aan dat in je gasmengsel zit.
Je zou toch denken dat we dan wel genoeg afkortingen hebben om voorlopig even mee door te kunnen, maar nee hoor. De nieuwe generatie is zo dol op afkortingen dat ze zelfs voor de buddycontrole en luchtcontrole afkortingen bedacht hebben. KORAAL is voor je luchtcontrole: Kraan dicht (controleren door proberen te ademen door je automaat)? Open de kraan, Ruik de lucht, Adem de lucht, Ademweerstand, Luchtdruk controleren.
Je buddy controleer je vervolgens met behulp van KILO. We beginnen met “Kompleet”. Een erg korte omschrijving voor ‘is je buddy kompleet?’. Vervolgens door naar de Inflator, waar zit deze? Loodgordel en Oktopus.
Toegegeven, KILO en KORAAL zijn eenvoudiger te onthouden dan VSPMLHVFABSH (Vinnen, Schoenen, Pak, Mes, Lood, Handschoenen, Vest, Fles, Automaat, Bril, Snorkel, Horloge).
Maw znz en xje bij de vlgd duik.
Als eerste zijn we natuurlijk niet gewoon duiker, maar zijn we SCUBA-duiker waarbij SCUBA natuurlijk staat voor Self Contained Underwater Breathin Apparatus. Maar daar houdt het niet mee op. Bij de theorie praten we al snel over DT (Duiktijd), DD (Duikduur), MDD (maximale duikdiepte), AT (afdaaltijd), OT (opstijgtijd), NT (nultijd), OI (oppervlakteinterval), HG (herhalingsgroep) en HF (herhalingsfactor). Met al deze gegevens kan je vervolgens je luchtverbruik per OVM (oppervlakte-minuut) berekenen. Dit zie je overal dan weer terug als je SAC (Surface Air Consumption) waarmee je kan berekenen of je je volgende duik wel gaat overleven. Vervolgens kijk je naar je apparatuur: HP voor High Pressure, oftewel ‘hoge druk’, LP voor Low Pressure oftewel ‘lage druk’ (niet verwarren met die vinyl platen waarmee we muziek konden luisteren voor het ontstaan van de CD (Compact Disc) en DVD (Digital Video Disc) en de nog nieuwere apparaatjes) en MD voor middendruk.
Ga je je na je 1* nog wat verder bekwamen, dan kom je in aanraking met de getijden en de bijbehorende HW (hoog water) en LW (laag water). Specialties zorgen voor nog meer afkortingen en zelfs afkortingen binnen afkortingen zoals EANx. EANx is een verzamelnaam is voor alle EAN-producten waarbij de x vervangen wordt door een percentagegetal. EAN betekend dan weer ‘Enriched Air Nitrox’ met Nitrox als afkorting voor Nitrogen/Oxygen (stikstof/zuurstof). X geeft dan het percentage zuurstof aan dat in je gasmengsel zit.
Je zou toch denken dat we dan wel genoeg afkortingen hebben om voorlopig even mee door te kunnen, maar nee hoor. De nieuwe generatie is zo dol op afkortingen dat ze zelfs voor de buddycontrole en luchtcontrole afkortingen bedacht hebben. KORAAL is voor je luchtcontrole: Kraan dicht (controleren door proberen te ademen door je automaat)? Open de kraan, Ruik de lucht, Adem de lucht, Ademweerstand, Luchtdruk controleren.
Je buddy controleer je vervolgens met behulp van KILO. We beginnen met “Kompleet”. Een erg korte omschrijving voor ‘is je buddy kompleet?’. Vervolgens door naar de Inflator, waar zit deze? Loodgordel en Oktopus.
Toegegeven, KILO en KORAAL zijn eenvoudiger te onthouden dan VSPMLHVFABSH (Vinnen, Schoenen, Pak, Mes, Lood, Handschoenen, Vest, Fles, Automaat, Bril, Snorkel, Horloge).
Maw znz en xje bij de vlgd duik.
Uitloden
Ik kijk er ieder jaar weer naar uit. De nieuwe 1* in opleiding. Zenuwachtig staan ze langs de kant van het zwembad om vervolgens voor de eerste keer onder toeziend oog van de instructeur hun set op te bouwen. Als ze dan eindelijk hun set op hun rug gehesen hebben, dan springen ze het water in. Een schrede-sprong natuurlijk. Zoals het hoort. En zoals het uiteraard de eerste keer niet lukt. Vol vermaak kijk ik toe als ze in het water komen en een deuk in de bodem van het zwembad maken, gevolgd door het krampachtig naar boven zwemmen en een OK-teken naar de instructeur geven alvorens ze weet onder water zinken. Misschien dat de instructeur toch eens moet gaan uitleggen dat je makkelijker blijft drijven als je wat lucht in je vest doet. Maar ja, dan is voor ons de lol er ook van af.
Misschien zouden we dit soort acties ook weer eens bij de 2* en 3* in opleiding moeten doen. Aangezien we bijna altijd vanaf de waterkant het water in lopen, in plaats van in het water te moeten springen, vergeet bijna iedereen hoe een goede schredesprong gaat. Ik heb makkelijk praten natuurlijk. Ik heb mijn 3* brevet al, dus ik blijf hoe dan ook buiten schot.
Voorlopig zal ik het echter moeten doen met de 1*. Ik denk niet dat ik genoeg invloed heb om het bij de anderen voor elkaar te krijgen.
Ach, de 1* bieden natuurlijk al genoeg vermaak. Adem inhouden voordat je onder water gaat, Proestend boven komen omdat je nog niet een baantje onder water kan zwemmen of omdat je je masker niet goed leeg kon blazen. Buddybreathen terwijl je buddy de automaat of snorkel niet uit zijn mond wil halen. Of de vertwijfelde blikken als een van de deelnemers er achter komt dat Edo 5 minuten geleden al op de bodem van het zwembad is gaan liggen zonder lucht.
Ik kan niet wachten tot ze gaan uitloden om naar buiten te gaan. Jammer dat 1 april dit jaar niet op een vrijdag valt.
Misschien zouden we dit soort acties ook weer eens bij de 2* en 3* in opleiding moeten doen. Aangezien we bijna altijd vanaf de waterkant het water in lopen, in plaats van in het water te moeten springen, vergeet bijna iedereen hoe een goede schredesprong gaat. Ik heb makkelijk praten natuurlijk. Ik heb mijn 3* brevet al, dus ik blijf hoe dan ook buiten schot.
Voorlopig zal ik het echter moeten doen met de 1*. Ik denk niet dat ik genoeg invloed heb om het bij de anderen voor elkaar te krijgen.
Ach, de 1* bieden natuurlijk al genoeg vermaak. Adem inhouden voordat je onder water gaat, Proestend boven komen omdat je nog niet een baantje onder water kan zwemmen of omdat je je masker niet goed leeg kon blazen. Buddybreathen terwijl je buddy de automaat of snorkel niet uit zijn mond wil halen. Of de vertwijfelde blikken als een van de deelnemers er achter komt dat Edo 5 minuten geleden al op de bodem van het zwembad is gaan liggen zonder lucht.
Ik kan niet wachten tot ze gaan uitloden om naar buiten te gaan. Jammer dat 1 april dit jaar niet op een vrijdag valt.
Eindelijk een man
Ik ben nu eindelijk een man. Niet dat ik daarmee bedoel dat ik eindelijk een mens van het mannelijk geslacht ben. Dat ben ik al sinds mijn geboorte. Nee, ik bedoel dat ik eindelijk de laatste horde van jongen naar man genomen heb. Het gebeurde afgelopen weekeinde. Zoals wel vaker maakten we een nachtduik in een van de lokale wateren. Ik was hier al vaker geweest en ik kende het gebied als mijn broekzak. Deze keer zou ik iemand meekrijgen die nog niet eerder hier geweest was en het zou dus de eerste duik zijn waarbij ik volledig de controle had over de tijdsduur van de duik en de route van de duik. Enigzins zenuwachtig controleerde ik mijn eigen spullen (lamp, backuplamp, extra lamp voor het geval mijn backlamp er op zou houden, buddylijn enz). Bij de waterkant nog even een buddycontrole uitboeren en de handsignalen doornemen en we konden gaan.
Onder water was het ongekend helder. We zagen de baarzen en voorns rusten op het zand, de snoeken waren op jacht en kwamen zelfs kijken of onze lampen van eetbaar materiaal waren. Palingen kwamen ons begroeten en zelfs een karper of twee vond het nodig om ons pad te kruisen.
We hadden afgesproken om maximaal een uur te duiken en na zo’n 55 minuten gaf ik dan ook aan dat het tijd was om naar boven te gaan. Ik had alleen met een ding geen rekening gehouden. Door alles wat we gezien hadden had ik niet opgelet waar in de put we ons bevonden en door de zenuwen had ik er niet aan gedacht om mijn kompas in te stellen. Toen ik mijn hoofd boven water stak zag ik dus tot mijn schrik dat we precies in de tegenovergestelde hoek van de plas uitgekomen waren. Een controle van mijn lucht en dat van mijn buddy leerde me ook dat het niet mogelijk was om onder water nog even snel terug te zwemmen. Bliksemsnel dacht ik na en besloot ik dat we aan deze kant uit het water zouden gaan en dan om de plas heen terug te gaan lopen. Tegen mijn buddy verklaarde ik dat we nu de mooiste plek van de put gezien hadden die hij kon zien en dat teruglopen helaas daar bij hoorde. Op de parkeerplaats aangekomen kwamen de andere leden van onze groep al luid roepend naar ons toe. Vol bravoure liet ik mijn buddy verslag doen. De snoeken werden minstens anderhalf keer zo groot als ze echt waren. Toen we later omgekleed waren en iemand fluisterend aan mij vroeg of we niet gewoon op het verkeerde punt boven gekomen waren keek ik hem recht in de ogen en zei: “Nee, we hebben precies volgens duikplan gedoken.”.
Ineens besefte ik het: de weg kwijt zijn en doen alsof het de bedoeling was….. ik ben een man.
Onder water was het ongekend helder. We zagen de baarzen en voorns rusten op het zand, de snoeken waren op jacht en kwamen zelfs kijken of onze lampen van eetbaar materiaal waren. Palingen kwamen ons begroeten en zelfs een karper of twee vond het nodig om ons pad te kruisen.
We hadden afgesproken om maximaal een uur te duiken en na zo’n 55 minuten gaf ik dan ook aan dat het tijd was om naar boven te gaan. Ik had alleen met een ding geen rekening gehouden. Door alles wat we gezien hadden had ik niet opgelet waar in de put we ons bevonden en door de zenuwen had ik er niet aan gedacht om mijn kompas in te stellen. Toen ik mijn hoofd boven water stak zag ik dus tot mijn schrik dat we precies in de tegenovergestelde hoek van de plas uitgekomen waren. Een controle van mijn lucht en dat van mijn buddy leerde me ook dat het niet mogelijk was om onder water nog even snel terug te zwemmen. Bliksemsnel dacht ik na en besloot ik dat we aan deze kant uit het water zouden gaan en dan om de plas heen terug te gaan lopen. Tegen mijn buddy verklaarde ik dat we nu de mooiste plek van de put gezien hadden die hij kon zien en dat teruglopen helaas daar bij hoorde. Op de parkeerplaats aangekomen kwamen de andere leden van onze groep al luid roepend naar ons toe. Vol bravoure liet ik mijn buddy verslag doen. De snoeken werden minstens anderhalf keer zo groot als ze echt waren. Toen we later omgekleed waren en iemand fluisterend aan mij vroeg of we niet gewoon op het verkeerde punt boven gekomen waren keek ik hem recht in de ogen en zei: “Nee, we hebben precies volgens duikplan gedoken.”.
Ineens besefte ik het: de weg kwijt zijn en doen alsof het de bedoeling was….. ik ben een man.
Koffiemanager
Bij ons op kantoor hebben we een stap voorwaarts gemaakt in dit digitale tijdperk. We hebben een ‘koffiemanager’.
Dit is niet iemand die de koffie zet, of die er voor zorgt dat de automaat steeds bijgevuld is, maar dat is een stuk software die op regelmatige tijden bepaald dat wij koffie moeten gaan drinken en wie van de mensen bij mij op de kamer dit moet gaan halen.
Net als je bezig bent met een telefoongesprek, of een belangrijke email, dan komt er een venster in beeld die vraagt of je iets wilt drinken en zo ja, wat je dan wilt drinken.
Heel belangrijk is dat deze software ook werkt als je thuis aan het werk bent. Je weet dan precies wanneer je collega’s koffie drinken en wie het gaat halen. Je weet dus ook precies op welk moment je die collega moet bellen om de hele gang van zaken in de war te schoppen.
Toch is niet alles rooskleurig: voorheen wist iedereen van elkaar wat voor koffie ze wilden en of er melk of suiker in moest. Daarbij werd er koffie gehaald als iemand zin in koffie had, niet pas als er een schermpje voor je neus kwam. Nu moet alles uitgeprint worden (papierverspilling) waarop staat wie wat wilde, anders ‘kunnen ze het niet onthouden’.
En uiteraard staat mijn koffiewens niet in de lijst waardoor ik steevast mijn exacte wens moet vermelden als ze mijn kopje komen ophalen. Om de een of andere reden kan ik niet aangeven dat ik extra sterke cappuccino wil met een klein beetje suiker.
Toch zie ik wel mogelijkheden voor dit programma. Bijvoorbeeld om tijdens een zeelandkamp een ‘luchtmanager’ te hebben die bepaald wanneer er lucht gehaald moet worden (zo ongeveer iedere twee uur), wie er dan lucht wil en wat voor soort lucht iemand dan wil. Uiteindelijk wordt er dan willekeurig gekozen wie de zijn auto levensgevaarlijk vol propt met al die flessen en al die lucht voor ons gaat halen. Ik denk dat ik mijn zware 12-liter flessen nog maar even bewaar. Speciaal voor zeelandkamp.
Dit is niet iemand die de koffie zet, of die er voor zorgt dat de automaat steeds bijgevuld is, maar dat is een stuk software die op regelmatige tijden bepaald dat wij koffie moeten gaan drinken en wie van de mensen bij mij op de kamer dit moet gaan halen.
Net als je bezig bent met een telefoongesprek, of een belangrijke email, dan komt er een venster in beeld die vraagt of je iets wilt drinken en zo ja, wat je dan wilt drinken.
Heel belangrijk is dat deze software ook werkt als je thuis aan het werk bent. Je weet dan precies wanneer je collega’s koffie drinken en wie het gaat halen. Je weet dus ook precies op welk moment je die collega moet bellen om de hele gang van zaken in de war te schoppen.
Toch is niet alles rooskleurig: voorheen wist iedereen van elkaar wat voor koffie ze wilden en of er melk of suiker in moest. Daarbij werd er koffie gehaald als iemand zin in koffie had, niet pas als er een schermpje voor je neus kwam. Nu moet alles uitgeprint worden (papierverspilling) waarop staat wie wat wilde, anders ‘kunnen ze het niet onthouden’.
En uiteraard staat mijn koffiewens niet in de lijst waardoor ik steevast mijn exacte wens moet vermelden als ze mijn kopje komen ophalen. Om de een of andere reden kan ik niet aangeven dat ik extra sterke cappuccino wil met een klein beetje suiker.
Toch zie ik wel mogelijkheden voor dit programma. Bijvoorbeeld om tijdens een zeelandkamp een ‘luchtmanager’ te hebben die bepaald wanneer er lucht gehaald moet worden (zo ongeveer iedere twee uur), wie er dan lucht wil en wat voor soort lucht iemand dan wil. Uiteindelijk wordt er dan willekeurig gekozen wie de zijn auto levensgevaarlijk vol propt met al die flessen en al die lucht voor ons gaat halen. Ik denk dat ik mijn zware 12-liter flessen nog maar even bewaar. Speciaal voor zeelandkamp.
Rookverbod
Het zwembadseizoen is weer begonnen. Mijn binnenvinnen konden weer uit het vet en mijn haar is nodig weer aan een chloor-behandeling toe. Deze zomer heb ik veel buiten doorgebracht en bracht menig uurtje door met het aansteken van een (doorweekte) barbecue. Weer of geen weer, de barbecue moest aan want het was zomer.
Terug in het zwembad viel het me echter gelijk op: er mag niet meer gerookt worden in de horeca! Dit besluit is natuurlijk genomen om al het personeel de kans te geven om in een rookvrije omgeving te werken. Dit zou ten goede komen van de gezondheid en zou dus ook leiden tot minder ziekteverzuim. Maar ik weet nog steeds niet of dit nu een goed of een slecht punt is. Als je voorheen 10 man in dienst had omdat er altijd wel iemand ziek was, dan kan je dus nu met 9 man toe. Ze zijn immers toch nooit ziek meer. Daar gaat het hele plan ook gelijk de mist in. Doordat iedereen nu buiten moet roken lopen veel meer mensen heen en weer (vaak zonder jas want het is maar voor een paar minuten), gaat de deur dus vaker open en staat het personeel dus vaker op de tocht. Gevolg: meer verkoudheid (funest als je in een keuken werkt), meer griep en een algemeen mindere weerstand.
Ook als je zelf al niet rookt, dan kan dit besluit nog verstrekkende gevolgen voor je hebben. Voorheen nam ik, als ik naar een horeca-gelegenheid ging, steevast mijn fles, automaat en duikbril mee. Als er gerookt werd, dan pakte ik mijn fles en schreef ik die paar uurtjes gewoon bij in mijn logboek. Veel verschil met bepaalde duikstekken is er niet trouwens. Soms heb je zicht van wel 10 meter, maar andere keren dan zie je bijna je buddy niet eens meer.
Toen ik eenmaal mijn Nitrox -brevet behaald had werd dat uiteraard een Nitrox-fles. Dat was immers veiliger mits je niet te diep (in het glaasje) zat. En voordat je eenmaal de 30 meters bier voorbij bent is het wel tijd om naar huis te gaan. Meestal is het nog net donker als we terug gaan, dus dan telt het nog als een nachtduik ook.
Afijn, met dit nieuwe rookverbod kan dat dus allemaal niet meer. Ik kan nu naar een kroeg gaan en ademen alsof ik boven water ben. De kroegbaas was er blij mee. Ik hoefde mijn nitrox niet meer mee te nemen en daardoor had hij minder last van de brandweer. Een verhoogd zuurstof-percentage in combinatie met een brandgevaarlijke omgeving is natuurlijk een verhoogd risico. Op zich een mooie ontwikkeling zou je zeggen, maar op deze manier word ik wel van de kans beroofd om wekelijks wat duik-uurtjes te loggen. Gelukkig dat nu al die rokers vlak voor de deur gaan staan. Krijg ik toch nog de kans om mijn duikspullen nog even te gebruiken, al is het alleen maar bij het naar binnen gaan en het weer naar buiten lopen.
Terug in het zwembad viel het me echter gelijk op: er mag niet meer gerookt worden in de horeca! Dit besluit is natuurlijk genomen om al het personeel de kans te geven om in een rookvrije omgeving te werken. Dit zou ten goede komen van de gezondheid en zou dus ook leiden tot minder ziekteverzuim. Maar ik weet nog steeds niet of dit nu een goed of een slecht punt is. Als je voorheen 10 man in dienst had omdat er altijd wel iemand ziek was, dan kan je dus nu met 9 man toe. Ze zijn immers toch nooit ziek meer. Daar gaat het hele plan ook gelijk de mist in. Doordat iedereen nu buiten moet roken lopen veel meer mensen heen en weer (vaak zonder jas want het is maar voor een paar minuten), gaat de deur dus vaker open en staat het personeel dus vaker op de tocht. Gevolg: meer verkoudheid (funest als je in een keuken werkt), meer griep en een algemeen mindere weerstand.
Ook als je zelf al niet rookt, dan kan dit besluit nog verstrekkende gevolgen voor je hebben. Voorheen nam ik, als ik naar een horeca-gelegenheid ging, steevast mijn fles, automaat en duikbril mee. Als er gerookt werd, dan pakte ik mijn fles en schreef ik die paar uurtjes gewoon bij in mijn logboek. Veel verschil met bepaalde duikstekken is er niet trouwens. Soms heb je zicht van wel 10 meter, maar andere keren dan zie je bijna je buddy niet eens meer.
Toen ik eenmaal mijn Nitrox -brevet behaald had werd dat uiteraard een Nitrox-fles. Dat was immers veiliger mits je niet te diep (in het glaasje) zat. En voordat je eenmaal de 30 meters bier voorbij bent is het wel tijd om naar huis te gaan. Meestal is het nog net donker als we terug gaan, dus dan telt het nog als een nachtduik ook.
Afijn, met dit nieuwe rookverbod kan dat dus allemaal niet meer. Ik kan nu naar een kroeg gaan en ademen alsof ik boven water ben. De kroegbaas was er blij mee. Ik hoefde mijn nitrox niet meer mee te nemen en daardoor had hij minder last van de brandweer. Een verhoogd zuurstof-percentage in combinatie met een brandgevaarlijke omgeving is natuurlijk een verhoogd risico. Op zich een mooie ontwikkeling zou je zeggen, maar op deze manier word ik wel van de kans beroofd om wekelijks wat duik-uurtjes te loggen. Gelukkig dat nu al die rokers vlak voor de deur gaan staan. Krijg ik toch nog de kans om mijn duikspullen nog even te gebruiken, al is het alleen maar bij het naar binnen gaan en het weer naar buiten lopen.
Abonneren op:
Reacties (Atom)